حسین ! دلی که هنوز طعم یقین را نچشیده چه می تواند به تو بگوید ؟
جز اینکه کاش من هم بودم و در عاشورای تو شرکت می جستم !
و آنگاه قاضی ای از دل بر می خیزد و می گوید :
خوب اکنون گفتن این حرف آسان است اما هنر آن است که در موقع آن این چنین می گفتی!
یا حسین ! دعای عرفه ات را خواندم به راستی که تو را نشناخته بودم !
مرا ببخش که تو را منحصر به نیم ظهر عاشورا می دیدم !
و نمی دانستم که حسین 57 سال مثل یک انسان زیست !
و مثل یک انسانی که قرار بود خلیفه خدا شود شهید شد!
زندگی تو کمتر از شهادتت نیست اما شهادتت چیز دیگری است!
ما در موقع تذکار عاشورایت به درد بچه هایت و خواهرت گریه می کردیم
اما ای کاش می دانستیم تو به چه گریه می کردی؟ آیا تو نمی دانستی کربلا قتلگاه توست؟
بچه هایت شدیدترین اذیتها را متحمل خواهند شد؟ یقین دارم که می دانستی!
پس این کدام عامل بود که تو را اینچنین عاشق و شیدا کرده بود که وظیفه الهی ات را انجام دهی؟
یا حسین! به راستی وقتی به زهیر بن یقین نگاه کردی، با چشمانت و نگاهت به او چه گفتی؟
که او چنین شد! ایا به او گفتی: زهیر ! نمی آیی به بهشت پیروزمندان تاریخ! تا کی در فاصله مطبخ و بستر خواهی لولید! چند صد بشقاب غذا و چند ده توپ پارچه و اندکی جست و خیز برای ابقای نسلی مثل خود که نمی تواند هدفت را از به «وجود» برآورد! پس بیا که روحم با تو سخن می گوید!
شاید هم هیچ چیز نگفتی! زیرا اگر چیزی گفته بودی ، می گفتی! وشاید چیزی که می خواستی به او بگویی در قالب کلمات نمی گنجید!
در آرزوی آن روز که نیم نگاهی از همان نوع به من هم بیاندازی تا شاید اگر هنوز آینه دلم اندکی جلا دارد
به ابدیت متصل گردد!

چرا دیوانه! حسین چرا عاشقانت دیوانه می نامند خود را؟ من می دانم!
همه اش به خاطر کمبود کلمه است!
دیوانه از این لحاظ که عقل در این وادی در آن زیر می ماند 
مردم عادی کسانی را که از قدرت تحلیل امور عادی بر نمی آیند دیوانه اش می نامند
اما اگر کسانی هم باشند که عقل را (عقل جزیی) سخیف بدانند
در مقابل چیزی والاتر از آن و آن وادی عقل کل است باز به جهت کمبود کلمه آنها را نیز دیوانه می نامند !
به این جهت ما خود را دیوانگان حسین می دانیم!
و ای کاش کلمه این قدر در مقابل روح تنگ نبود و چیزی دیگر می گفتیم
به جای «دیوانه حسین»